Herplaatser Björn

Daar was je dan, van de straat gehaald door de dierenambulance. Verschrikt, angstig en boos kwam je binnen.

Wij ontmoetten elkaar daar, in het asiel, voor het eerst. Je liet je niet behandelen, en andere verzorgers hadden de hoop eigenlijk al een beetje opgegeven. Je viel het hekwerk letterlijk aan, en je had een oogprobleem waarbij simpelweg zalven geen optie was. Ik heb je geobserveerd, en in goed overleg met een onderbouwd plan, wist ik iedereen te overtuigen: dit ging ons samen lukken

We moesten nog twee weken wachten voordat we daadwerkelijk iets voor je konden betekenen. Die tijd heb ik benut om voor jou routine en herkenning op te bouwen. Voorspelbaarheid, want dat is key voor katten. Elke dag werkten we op dezelfde manier, met dezelfde mensen, dezelfde volgorde van schoonmaken, dezelfde benadering van jouw verblijf.
En elke dag kwam ik even langs om contact met je te maken, om te ‘bonden’.

Gelukkig was je gemotiveerd door lekkers, dat maakte het al wat makkelijker om jouw hart (of maag) te veroveren.

Je maakte al snel stappen vooruit. Ik zag dat je leed aan entropion, waarbij je ooglid naar binnen krult en het oogvlies beschadigt. Dat betekende: een operatie. Maar ook: uit je vertrouwde omgeving gehaald worden, over je grens gaan, en onder narcose. Toch moest het gebeuren, zeker omdat je ook nog gecastreerd moest worden. Dus besloten we alles in één keer te doen.

De dag van de operatie brak aan. Je deed het zó goed. We hadden je hok de avond ervoor al klaargemaakt, met een mandje erin dat je als veilige schuilplek kon gaan zien. En dat deed je, je zat er lekker in, waardoor we je zonder deze extra stress konden meenemen.

Tijdens de operatie ben je volledig nagekeken (ook getest op aids), gecastreerd, en je oogprobleem is verholpen. Een flinke dot zalf, antibiotica en pijnstilling mee terug.

We hadden alvast een plekje voor je klaargezet in de plaatsingskamer, zodat je niet nóg een keer hoefde te verhuizen. Je mocht meteen wakker worden in de ruimte waar je zou blijven tot je geadopteerd werd.

Wat deed je het goed. Natuurlijk was het spannend met zo’n grote kap om je hoofd, en de her-socialisatie begon eigenlijk weer opnieuw. We gebruikten dezelfde technieken als daarvoor. En nee, we hebben je niet onnodig gestrest met zalven. Was dat een risico? Ja. Konden we je oog goed schoonhouden? Nee. Daarom ook die antibioticakuur, voor de zekerheid. En ondanks alles ging het wonderwel goed. Zelfs met die enge kap bleef je vooruitgang boeken.

Na een week of twee had je er genoeg van. Ineens had je die kap er zelf af gekregen. De grote vraag: zetten we 'm terug? In overleg met de dierenarts besloten we je zo te laten. Alles zag er goed uit, en we gingen verder.

Kort daarna mocht je voor het eerst los rondlopen in de plaatsingskamer. Wat genoot je daarvan! Natuurlijk even wennen met tien andere katten om je heen, soms nog wat onzeker, maar ook daarin groeide je elke dag een beetje meer.

Ik vergeet het moment nooit waarop jij uit jezelf een kopje tegen mijn hand gaf. Dat gevoel…
Dat ik jou een nieuwe kans mocht geven, waar anderen misschien allang hadden opgegeven, of zelfs voor euthanasie hadden gekozen, vulde mijn hart met liefde. Je was er klaar voor. Klaar voor een nieuw leven, een gouden mandje dat jij zó ontzettend had verdiend. En dit asiel bood jou die kans.

Al snel na je plaatsing op de website meldde zich een warm en liefdevol stel. Ze deinsde niet terug van de mogelijkheid dat jij misschien een stapje terug zou doen door de verhuizing. Je ging met ze mee. En nog geen twee weken later kregen we foto’s van jou, languit op een loungebank in de tuin, genietend van een aai van een van je nieuwe baasjes.

Een klein traantje, lieve Björn… Want het had zó anders kunnen lopen voor jou.

Inmiddels werk ik niet meer bij dit asiel, dus heb ik geen contact meer met je nieuwe eigenaren. Maar ik hoop van harte dat je nog steeds net zo geniet als op die dag dat ik de foto van jou op die loungebank ontving.

Het gaat je goed, lieve Björn.